Onderstaand een reactie op het hoofdartikel in uw krant van woensdag 28 juni.

Stel je bent asfalt&betonboer en je begint een beetje door je opdrachten heen te raken. Op een druilerige zondagmiddag ruim je je kantoor op en al mijmerende stoot je een stapeltje blokken om die op een oude stoffige maquette vallen. De rood met grijs-geschilderde luciferdoosjes hadden ooit als model gediend voor een vorm- en smakeloze kantoorkolos die je recent op het stationsplein van Enschede hebt mogen realiseren en ze zijn nu na hun val boven op de weg voor de UT terecht gekomen. Starend naar de gevolgen van de valpartij begint er een lampje in je vermoeide brein te gloeien. Je sleurt je zoontje uit zijn trapauto, zet hem achter de computer en draagt hem op het zojuist geopenbaarde tafereel eens even virtueel te realiseren met zijn peuterkresj-tekenpakket. Het resultaat lijkt nergens naar, maar je noemt het een artist-impression en je spijkert er het woord ambitieus boven.

Wie in Twente rond de kerst gul is met drankjes & hapjes & geschenkjes en door het jaar heen de poppetjes in de netwerkjes ook niet vergeet als er weer wat uitnodigingetjes voor een of ander onbenullig evenementje te vergeven zijn, die creëert een bestendig draagvlak. Daarop kan op geschikte momenten geoogst worden en dus prijkt even later het werk van je zoontje op de voorpagina van de lokale krant. Compleet met 's kinds snotvlekken die je in een vlaag van inspiratie tot groenstroken herdoopt en de nog uitstekende lucifers, die je tot vakwerkstijl bestempelt. En om duffe lucht te verdrijven die uit het ontwerp opstijgt, ga je er eerst nog even met de woordenspuitbus overheen, waardoor het woord 'amibtieus' te pas en te onpas in de begeleidende tekst opduikt.

Als je artistiek de weg bent kwijt geraakt, dan kun je het altijd nog ambitieus noemen. En ambitieus in Nederland is de vlag waarachter de projectontwikkelhobby-lobby zich schaart om zich nat te dromen. En dankzij een uitgekiende kerstpakkettenstrategie ondervinden zij daarbij nauwelijks weerstand vanuit gemeentes die wel even de andere kant opkijken terwijl hun grondgebied wordt volgeplempt met smakeloze steen&staal&glas-kolossen. Ambitie? Lamenielagge!. Ambitie kost bloed & zweet & tranen & passie & lijden & strijd & slachtoffers en misschien, heel misschien heb je dan wat aan het eind van de tunnel. Maar dat is onverenigbaar met het poldermodel, waarin we liever allemaal met onze handen over elkaars buikstreek wrijven en gewreven worden. Ambitie is net als kwaliteit & efficiency niet veel meer dan strooigoed, waarvan pr-afdelingen zich bedienen.

Enschede, 5 juli 2000

Max Schulte