Er waren eens twee jongens die heel erg goede vrienden waren. De ene heette Han Sanders en de andere Hans Anders. Ze waren geen tweeling, al leken ze er wel op. Ze waren even oud en even groot en leken heel erg op elkaar. Dat was niet zo vreemd, want hun ouders waren wel tweelingen. Die van Han heetten Henny Sanders & Hennie Anders en die van Hans heetten Henny Anders & Hennie Sanders. Henny Sanders was de tweelingbroer van Hennie Sanders en Henny Anders de tweelingzus van Hennie Anders. Dat klinkt ingewikkeld en dat was het ook. Er woonden zoveel Hennie's & Henny's is de stad, dat deze ook wel Hennieloooo&Hennyloooo genoemd werd, met een o voor elke Henny of Hennie. Zo komen we in Twente aan plaatsnamen met wel tachtig letters.

Ze woonden met hun ouders in een hele grote boerderij. Beide families in een helft, zodat het altijd heel gezellig was. Han en Hans speelden veel met elkaar en kenden elkaar door en door. Andere mensen hadden wel eens moeite ze van elkaar te onderscheiden. Toch was het heel gemakkelijk. Han kon goed leren en Hans kon goed knutselen. Toen de jongens zo oud waren dat ze naar school moesten werden de verschillen groter. Han hield van leren en haalde goede cijfers, terwijl Hans er niets aan vond en na school liever hutten bouwde en aan brommers knutselde. Zodra Hans de kans kreeg, ging hij van school. Hij ging werken en verdiende al snel wat geld, dat hij spaarde om later voor zichzelf een huis te bouwen. Voor Han was het nog niet zover. Die leerde eerst nog een paar jaar door en ging daarna pas werken. Hij had een echte bedenkbaan, want daar had hij voor geleerd, en hij bedacht de dingen die Hans dan kon maken. Zo kwamen ze elkaar nu ook in het werk tegen.

Na enige tijd was het zo dat Hans zijn werk zo goed deed dat hij voor zichzelf begon. En hij kreeg zoveel werk, dat hij het niet allemaal meer alleen kon. Hij moest mensen in dienst nemen. En het ging steeds beter met zijn bedrijf dat almaar groter werd. Ook met Han ging het goed. Na een paar jaren had hij de top van het bedrijf bereikt en hij zocht een nieuwe uitdaging. Toevallig kwam er net een mooie positie vrij bij de gemeente. Dat leek hem wel wat. Han werd ambtenaar bij de gemeente. Eerst nog een beetje laag, maar al spoedig had hij zich opgewerkt tot een hoge positie. Ze waren nu weer bijna even belangrijk, die Han & Hans.

Maar toch niet helemaal. Want aan het einde van ieder jaar, kreeg Han van Hans een kerstpakket. En daardoor wist Han dat Hans net iets belangrijker was dan hijzelf. Want wie zomaar iets weggeeft moet wel heel belangrijk zijn. In het begin vond Han het heel leuk en was hij zeer vereerd met het jaarlijkse kado, dat telkenmale weer de heerlijkste dranken en gerechten bleek te bevatten en altijd een fraai stukje vuurwerk. Regelmatig nodigde Hans hem ook uit voor de skybox van TC Twentnooit of de modderpoel van de military. Dat had Han altijd al leuk gevonden. Maar hij besefte ook dat het betekende dat Hans hem op een dag misschien wel om een wederdienst zou vragen. En dat hij voor die wederdienst de regels misschien wel aan zijn laars moest lappen. Dat vond hij niet zo leuk. Hij voelde er zich steeds ongemakkelijker over en ging zich zelfs zorgen maken. Steeds een beetje meer. Han werd steeds onvriendelijker tegen de burgers van Hennylooo, die hij eigenlijk moest helpen. Hoe zou dat aflopen?

Met Hans en zijn bedrijf ging het zo goed dat hij een groot nieuw huis liet bouwen. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor zijn ouders, die niet meer zo kras waren. Daardoor kwam de helft van de oude boerderij leeg te staan. Tijdens het huiswarmpartijtje nam Hans Han even apart. Hij wist nog een leuk klein huisje vrij vlak naast de bierfabriek. Zou dat niet wat zijn voor zijn ouders? Hij moest het eens met ze bespreken. En Hans gaf Han een extra groot kerstpakket mee voor diens ouders.

Een paar weken later vernam Han op het gemeentehuis dat Hans een vergunning had aangevraagd om een pretpark te mogen bouwen. Op het terrein van de boerderij waar zijn ouders nog woonden. Han had ze nog niet durven vertellen dat ze weg moesten. Ze zouden het niet begrijpen en ook niet willen. Ze waren verknocht aan de boerderij, al misten ze de andere Hennie&Henny wel. En dezen ook hen, maar ze hadden aan Hans niet durven vertellen dat ze eigenlijk liever in de oude boerderij hadden willen blijven. Samen met de andere Henny&Hennie, zodat ze veel konden koffiekokkn en kloawerjassn. Hans had er zo op aangedrongen dat ze in het huisje zouden komen wonen dat hij speciaal voor hen had laten bouwen, dat ze niet hadden durven weigeren.

Hoe moest Han het aan zijn ouders vertellen? De oude boerderij was eigenlijk van hen en ze hadden hem destijds op zijn naam gezet, omdat hen dat een veilig gevoel gaf. Maar Han woonde goed in zijn huidige huis en wilde de boerderij helemaal niet. Dat had hij tijdens de military nog aan Hans verteld. Na flink wat biertjes. Dat was erg dom van hem, besefte hij nu. Maar hij moest toch ook aan zichzelf denken? Hans had er nog eens bij hem op aangedrongen en hem voor dat jaar een extra groot kerstpakket beloofd.

Na lang nadenken kreeg Han een idee. Hij ging naar de winkel en kocht een heleboel papier en een hele grote strik. Hij ging ermee naar het beoogde huisje voor zijn ouders en pakte het in. Dat was een heleboel werk. Toen hij klaar was ging hij naar zijn ouders en vertelde hen dat hij een heel groot kerstpakket voor ze had klaarstaan. Het was zelfs zo groot dat ze erin konden wonen. Zijn ouders keken wat vreemd op, maar ja, een gegeven geweer moet je niet in de loop kijken, zoals een oud Twenst spreekwoord zegt. En ze deden alsof ze er heel erg blij mee waren en beloofden Han dat ze er de volgende dag in zouden gaan wonen.

Die avond keken Hennie & Henny elkaar eens aan en vroegen zich af, wat ze moesten doen. Na heeeeeel lang nadenken kreeg Hennie een idee. Ze hadden op de deel nog een heel groot pakket vuurwerk liggen. Ze laadden dit in hun kar, spanden hun oude trouwe paard Bertus ervoor en brachten het naar het nieuwe huis. Daar verstopten ze het op zolder en voordat de ochtend begon te krieken waren ze weer thuis.

Toen Han die dag bij zijn ouders aanging lagen die nog te bed. Dat vond hij wel vreemd, want anders waren ze altijd bij het eerste kraaien van de haan op. Maar de haan was gisteren in de soep verdwenen. Die zou toch niet meemogen naar het nieuwe huisje, anders bedierf het bier van de fabriek door zijn gekukeleku. Zouden ze daarom nog slapen?, vroeg Han zich af. Hij dacht er verder niet over na, want hij moest zijn ouders een treurige mededeling doen. Hun kerstpakket was ontploft en er was niets van over. Vermoedelijk had er op zolder illegaal vuurwerk verstopt gelegen. Maar hoe dat had kunnen ontploffen was iedereen een raadsel. Hennie keek eens veelbetekend naar Henny en hoopte maar dat Han die keer niet bleef om een sigaartje te roken, want die had hij na die nacht niet meer in huis. Gelukkig had Han het druk met uitzoeken of hij zelf niet verantwoordelijk gesteld kon worden voor de klap en ging er snel weer vandoor.

Zijn ouders keken elkaar eens veelbetekenend aan en leefden nog lang en gelukkig.

Want:

Henny&Hennie hoefden hun huisje niet uit, omdat Hans zijn pretpark nu kon bouwen op het terrein waarop het ontplofte huisje had gestaan en dat na de knal van schrik bouwrijp was geraakt. Han ontdekte dat hij zo druk bezig was met de vergunningen voor het pretpark dat hij te laat in de gaten kreeg dat zijn collega's hem de verantwoordelijkheid voor de ontploffing in de schoenen hadden kunnen schuiven. Hij nam ontslag en werd directeur van het pretpark van Hans en werd daarom toch nog heel gelukkig. Net als Hans, die zich terugtrok uit het drukke zakenleven en zich bezig ging houden met het vullen van gaatjes op de golfbaan. Hij had daarmee zo druk dat hij niet eens merkte dat zijn ouders op uitnodiging van die van Han, weer terugkeerden naar de oude boerderij en alle Hennie&Henny's weer bij elkaar woonden.

Enschede, 1 november 2000