De schaduw van De Grote Knark

De schaduw van De Grote Knark heeft me bereikt. De bezitter van onze hachjes. Ik had het kunnen weten, maar ik wilde het niet. Ik vermeed het weten. Ik deed als de struisvogel; een verstandig wezen die zijn kop in het zand steekt om het onvermijdelijke en onverdraaglijke niet te hoeven zien. Maar het mocht niet baten. Gisteren had hij mijn vrouw te pakken, maar hij liet haar gaan. Vandaag was ik aan de beurt en voor mij is er geen ontkomen aan. Mijn hachje wordt strakker aangelijnd.

De Grote Knark schrijft dat hij mij een gunst gaat bewijzen door mij te verplichten in het ziekenfonds plaats te nemen en dat hij het niet leuker kan maken. In een bijgevoegde toelichting van het College voor Zorgverzekeringen staat "Met de verklaring van De Grote Knark kunt u zich aanmelden bij een ziekenfonds naar keuze". Er staat 'kunt'en niet 'moet'. Dus toch niet verplicht? Vervolgens: "Het ziekenfonds beoordeelt uw aanmelding". Maar als het verplicht was dan hadden ze niks te beoordelen en me maar te accepteren. Dus weer niet verplicht? Ik denk niet dat De Grote Knark zich iets gelegen zal laten liggen aan de gebrekkige taalkunsten van zijn sloven.

Het afgelopen jaar betaalde ik ongeveer 2000 gulden ziektenkosten-premie met een zelf gekozen eigen risico van 1000 gulden. Nu zal ik worden verplicht om per maand 35 gulden premie + 7,4% van mijn bruto jaarinkomen af te dragen aan het ziekenfonds. Omdat ik geen horige wil zijn, heb ik gekozen voor een bestaan als zelfstandige en maak afwisselend goede en slechte jaren door. De peiljaren waren niet erg goed, dus ik val onder de cirteria voor verplichte afdracht aan het ziekenfonds. Dat betekent dat ik per jaar sowieso 420 gulden ga betalen en daarenboven nog eens 7,4% van mijn brutojaarinkomen. En dat ik vanaf 21350 meer ga betalen dan ik voorheen gewend was. Dus bijna altijd. Als ik in de oude situatie mijn eigen risico had verbruikt had ik maximaal 3000 kosten gehad. In dat geval ga ik vanaf 34864 meer betalen dan nodig was geweest. Ik ben dus hoe dan ook slechter uit, want hoe wisselvallig mijn inkomen ook is, nooit zo laag als 21350. Als mijn inkomen zich net op de grens gaat bevinden zou ik zelfs ruim 1500 gulden meer moeten betalen dan voorheen. Dan nog maar eens nadenken over die investering. Ik ben duurder uit, terwijl men van mij eist te geloven dat ik beter afben. Ik krijg een gunst door de strot geduwd en kan me daar niet tegen verweren.

Nu ging het in het jaar na het peiljaar een stuk beter en dit jaar door omstandigheden weer minder. Ik zie dus al komen dat ik in en uit het ziekenfonds ga jojo'en. Maar als mij dit jaar nu eens wat overkomt en ik volgend jaar op basis van oude inkomenscijfers weer uit het ziekenfonds moet, wil mijn oude ziektekostenverzekeraar mij dan wel weer terugnemen? Natuurlijk alleen als ik geen risico voor ze ben, dus met uitsluiting van alle kwalen die ik de afgelopen tijd heb opgelopen. Ik wordt door De Grote Knark uit mijn ziektekostenverzekering gewipt. Welke halve gare haagse aap heeft dit nu weer bedacht !!!

Vannacht om drie uur werd ik wakker en begon het malen dat niet ophield voor het krieken van de dag. Al malende komen de meest existentiële angsten weer boven en drijven me naar het kolkende niets. Mijn wil, mijn ik, mijn zelf; het betekent niets. Ik ben een subject wier hachje naar believen wordt bedisseld door regelneven. Mijn wens om naar eigen keuze wel of niet van doen te willen hebben met de regels die horigen en hun meesters met elkaar afspreken wordt niet gehoord. Het is schikken of stikken. En waarom schik ik niet ? Omdat ik behept ben met een genen-constellatie die daar niet op is voorbereidt. In andere tijden en plaatsen was ik er misschien goed mee uitgeweest, maar in dit gekkenhuis is het soms een hard gelag. Voor wie andermans bemoeizucht slecht verdraagt zijn de niches in deze wereld zeldzaam. Voor het overleven van de soort is het belangrijk dat de variatie in genen zo groot mogelijk blijft. Dus zijn er altijd mensen die in de heersende omstandigheden slecht uitkomen met hun genotype. Ik voel me soms zo iemand. Als je mij tot een kudde kloont en uitzet in diverse regios van de wereld is er vast wel één bij die zijn draai vindt. Maar in deze rattenkooi, waar de agressie lijkt te worden gekanaliseerd door de ratten in tredmolens te laten rennen die allemaal onderling met elkaar verbonden zijn en waarin de onrust van de ene rat, via een mechaniese koppeling wordt overgedragen op de andere ratten, die ook moeten gaan rennen enzovoort. Eindeloos rennen. Nooit rust. Tot ze er dood bij neervallen.

Onderwijl zit ik als een zombie achter mijn tekstverwerker dit schrijfsel te bakken. Ik kan nog een bezwaarschrijft gaan indienen meldt één van Knarks sloven. Een alpenmassief aan procedures doemt op. De mier wordt uitgenodigd de berg te slechten. Een mierenleven lang negatieve energie te verspillen. Maar ik kan en wil dat niet. Ik moet en wil positieve energie stoppen in het verwerven van inkomen. Toch moet ik eerst dit weer kwijt. Kost me een nacht en een dag en wie weet wat nog voor vervolgergernis.

Het is mijn oppasdag. Terwijl ik stoom afblaas, leert mijn bijna zes maanden oude dochtertje te kruipen op haar speelkleed. Ze kraait dat het een lust heeft, maar ik neem het slechts werktuigelijk waar. Vandaag ben ik in mijzelf gekeerd door slaapgebrek en de blauwe schaduw van De Grote Knark. Als ik haar pap probeer te voeren, is ze snel afgeleid en probeert met haar grote blauwe ogen alles te zien, te horen, te voelen en vermoedelijk te begrijpen. Eens was ik ook zo'n kind.

Max Schulte