Enschede, 4 mei 1999

Ge8e Heer Ybema,

Recent hoorde ik u op de radio uw verwondering uitspreken over de ambitie van vele jongeren om na afstuderen een management-functie bij een grote organisatie te gaan vervullen. U vond dat er in dit land door jongeren teveel werd gestreefd naar posities binnen grote organisaties. Ik ben het daarin helemaal met u eens en ben zelf al sinds 1986 actief als zelfstandig ondernemer in de automatisering of IT zoals je tegenwoordig dient te zeggen. Tot mijn grote frustatie loop ik steeds vaker op tegen tegenwerking door overheidsorganen. Als gevolg van een volstrekt onduidelijke wetgeving is de kleine zelfstandige momenteel loslopend wild voor organen als de belastingdienst en de LISV.

Als gevolg van de onduidelijke rechtspositie die er is ontstaan voor personen als ondergetekende willen grotere bedrijven veelal geen zaken meer met hen doen, omdat zij bang zijn te worden aangeslagen voor premies die de zelfstandige had moeten afdragen (oneigenlijk gebruik van de wet keten-aansprakelijkheid). Zij zullen zich dientengevolge willen indekken tegen dit soort aanspraken. Het is voor bedrijven natuurlijk prettiger om met één partij een raamovereenkomst te sluiten dan om met iedere zelfstandige apart weer een bureaucratische slag door te moeten. Het gevolg is dat ik voor mijn acquisitie mijn toevlucht moet nemen tot allerhande dubieuze bureautjes in de intermediair-markt. Er zit daar veel kaf tussen het koren. Op zich heb ik geen bezwaar tegen het bestaan van intermediaire bureautjes of personen, maar het mag niet zo zijn dat door onduidelijke wetgeving van de overheid het voor zelfstandigen praktisch onmogelijk wordt om direct voor een opdrachtgever te kunnen werken. Stelt u zich eens voor dat u zich na uw politieke carrière zoudt willen vestigen als zelfstandig consultant om dan tot de ontdekking te komen dat u geen werk kunt krijgen, anders dan via een intermediair, die u daarvoor niet een afgesproken bedrag berekent, maar een percentage van uw omzet inhoudt. U zult dat ongetwijfeld een bizarre situatie vinden. Het voelt alsof je als persoon tot handelswaar bent gedegradeerd. Dat is geen prettig gevoel, zelfs niet als het goed betaald.

In deze situatie bevinden zich momenteel vele IT'ers. Het is te gek voor woorden dat men overal en vooral bij de overheid de mond vol heeft over flexibele arbeidskrachten om degenen die zich daar voor lenen in een juridisch luchtledig te laten zweven en zelfs onnodig dwars te zitten.

In aansluiting op uw verwondering omtrent de ambities van jongeren wil ik uw vermoeden bevestigen dat er ook mensen zijn die zich het best thuis voelen in de positie waarin zij werknemer noch werkgever zijn. Die geen baas willen hebben of zijn. Dat zijn geen mensen met een genetische afwijking of een ziekte, maar mensen die zich niet zo goed kunnen vinden in een sociale categorisering die zijn wortels heeft in de vorige eeuw en die in de huidige tijd steeds minder voldoet.

Ik ben zo iemand. Ik committeer mij soms voor een bepaalde periode aan een project-doelstelling, maar breng niet op bevel de koffie rond en geef ook zelf niet dergelijke bevelen af. Zulke mensen vindt men terug in allerhande beroepsgroepen als omroep-medewerkers, fotografen, medici, advocaten, interim-managers en informatici. Er dient een duidelijke rechtspositie te komen voor deze groepen. Deze mensen hebben zelf hun voorzieningen getroffen voor het geval zij voor kortere of langere tijd zonder werk zouden komen te zitten en ze nemen ook welbewust de risico's die aan het zelfstandigen-bestaan kleven.

Naar aanleiding van uw uitspraken verwacht ik van u initiatieven die kunnen leiden tot een betere rechtspositie voor zelfstandigen als ondergetekende.

mvg: Ir. Max Schulte

Noten